Ορατός και ψηλαφητός κίνδυνος
Του Στέλιου Παπαντωνίου
Την Τετάρτη 11 Ιανουαρίου 2017 το απόγευμα, οι Μικρασιάτες,
απόγονοι πρώτης, δεύτερης και τρίτης γενεάς, συγκεντρώθηκαν με φίλους σε
ξενοδοχείο της Λευκωσίας, για να παρακολουθήσουν ένα πλούσιο πρόγραμμα που
συνόδευε την παρουσίαση του συλλεκτικού Ημερολογίου του 2017. ‘Ένα έργο τέχνης,
με φωτογραφίες και κείμενα, βγαλμένα από την ψυχή. Η γενική παρατήρηση ήταν πως όλοι σχεδόν οι
ομιλητές και παρουσιαστές κατέληγαν με την ευχή να μην πάθει η Κύπρος όσα η
Μικρά Ασία. Και όλα αυτά εν μέσω διάσκεψης της Γενεύης για το Κυπριακό, που,
για πολλούς, έπρεπε να στέλλει μηνύματα ελπίδας.
Δυστυχώς όμως φαίνεται πως μεγάλο μέρος του πληθυσμού των
Ελλήνων του τόπου έχουν διαφορετική από τους κυβερνώντες αντίληψη των γιγνομένων στη Γενεύη και
εκφράζουν το φόβο και τρόμο τους μπροστά στα τεκταινόμενα, γιατί δεν διαβλέπουν
λύση στο και ανάσα από το πρόβλημα, αλλά γιγαντούμενη και διαρκή την τουρκική
απειλή από την επεκτατική πολιτική των νεοσουλτάνων, την οποία διακηρύσσουν οι
ίδιοι οι ηγέτες του τουρκικού λαού, με πρώτο τον πρόεδρο Ερντοάν, ενώ μερίδα
του δικού μας λαού προσπαθεί να μας αποκοιμίσει, υφαίνοντας ονειρώδη πέπλα για
τη μελλοντική μας ευημερία, πρόοδο και ειρηνική συμβίωση, αποσιωπώντας τους εποίκους
και τους τούρκους πολίτες, για τα
δικαιώματα των οποίων αγωνίζεται στη Γενεύη ο Ακκιντζί.
Είναι θλιβερό συναίσθημα να ζεις και πάλι τη μικρασιατική
καταστροφή και να την βλέπεις στον τόπο σου, εικοστό πρώτο αιώνα. Και σ’ αυτό δεν
είναι άμοιροι ευθυνών οι πολιτικοί ηγέτες του τόπου, γιατί δεν γεννώνται
συναισθήματα καταστροφής του ελληνισμού της Κύπρου εκ του μηδενός, αλλά από την
περιρρέουσα ατμόσφαιρα και την κριτική αντιμετώπιση των συμβαινόντων.
Το 1974 μετά την εισβολή, παρά τα τόσα δεινά, αγωνίστηκε για
σαράντα χρόνια αυτός ο λαός, έστησε οικονομία και είδε πρόοδο, ξαναείδε όμως ύστερα
τους καρπούς των μόχθων του να πέφτουν και να μαραίνονται από τη σχεδιασμένη
οικονομική του καταστροφή. Εισήλθε στην
Ευρώπη με όλα τα εδάφη του, διατήρησε την κρατική του οντότητα, αναγεννήθηκε όμως
και το σαράκι της αυτοκαταστροφής που τον κατέτρωγε με την αναξιοκρατία, τη διασπάθιση
του εθνικού πλούτου, τον κακό ή ανύπαρκτο προγραμματισμό, το ξεπούλημα των
περιουσιών στα Κατεχόμενα, ενώ οι Τούρκοι μεθοδικά τουρκοποιούσαν την παράνομα
καταπατημένη γη μας.
Στη Γενεύη οι κυβερνώντες δίνουν την εντύπωση πως μάχονται
για το καλό του τόπου και του μέλλοντός του. Ποια όμως είναι η πραγματική
σημασία του όλου θεατρικού έργου που παίζεται εις βάρος μας σε ξένους τόπους
και ερήμην ημών των τραγικών προσώπων, ή γιατί αυτή η τραγική ειρωνεία, αφού ο
άμεσα ενδιαφερόμενος λαός δεν ξέρει ακριβώς τι σχεδιάζεται γι’ αυτόν και θρηνεί
ενδόμυχα για τη μελλοντική καταστροφή του;
Όλοι μαρτυρούμε τον υποβιβασμό του Προέδρου της Κυπριακής
Δημοκρατίας και την εξίσωση του παράνομου με τον νόμιμο, την ομολογημένη από τους
Τούρκους εμμονή στις θέσεις τους και τη
μηδενική υποχώρησή τους. Αφού εκείνοι δεν υποχωρούν, εμείς διολισθαίνουμε και
όχι μόνο πλησιάζουμε τις θέσεις τους αλλά πρόβλημά μας είναι πώς λεκτικά και
επικοινωνιακά να πείσουμε τους Έλληνες του τόπου πως βαδίζουμε την ορθή.
Και όμως διάχυτο είναι το αίσθημα της επερχόμενης
καταστροφής. Ο φόβος και ο τρόμος για την εξάλειψη του ελληνισμού της Κύπρου είναι
ορατός και ψηλαφητός.
