Του Ξορινού Επιταφίου
Του Στέλιου Παπαντωνίου
Κι Εσύ, χωμένος στα λουλούδια, μέσα σε μια γυμνή εκκλησιά,
είναι δυνατό μια τέτοια μέρα να είσαι μέρος των μέτρων οικοδόμησης εμπιστοσύνης;
Με τον κύριο δήμαρχο της πόλης- φάντασμα, τον τουρκοκύπριο «δήμαρχο» που λέει, άς φτιάξουμε τα σχέδια κι όταν λυθεί
το κυπριακό δίνουμε -αν είναι να δώσει η Τουρκία- την πόλη. Να παρακολουθούν
την ταφή Σου, θέαμα, οι πρέσβεις κι οι
τελώνες κι οι φαρισαίοι του παγκοσμίου, δεν ξέρω αν θα’ ναι εκεί κι ο μουφτής!
Κι ύστερα; Δε θα Σ’ αναστήσουν; Δε θα επιτρέψουν την
ανάστασή Σου; Μέσα στα λουλούδια θαμμένο θα Σ’ αφήσουν; Ξέρουμε βέβαια πως
πάτησες τον θάνατο, πως δεν είσαι νεκρός. «Ανάστα ο Θεός» λέει το προκείμενο,
μόλις σε τοποθετήσουν στην αγία τράπεζα. Μέσα στις πασχαλιές μυρίζεις ανάσταση,
λέει ο Ελύτης. Γιατί όμως τόσο θέατρο και μάλιστα μαζί Σου; Η θρησκεία
θεραπαινίδα της πολιτικής!
Αναστήτω ο Θεός και διασκορπισθήτωσαν οι εχθροί αυτού.
