Η ΕΜΜΟΝΗ ΣΤΟ ΕΙΝΑΙ
Μια βασική αρχή της Στωικής Ηθικής είναι πως οι άνθρωποι, όπως όλοι οι ζώντες οργανισμοί, θέλουν με κάθε τρόπο να διατηρηθούν στη ζωή, να επιβιώσουν, αλλά και σε ένα άλλο επίπεδο, να παραμείνουν αυτοί που είναι, να διατηρήσουν τα γνωρίσματα τα οποία έχουν ή ακόμα και να τα καλλιεργήσουν και να τα ενδυναμώσουν, ώστε να νιώσουν την αυτοπραγμάτωση και την εξ αυτής προερχόμενη ευδαιμονία.
Ως ΄Ελληνες της Κύπρου επιδιώξαμε με τους αγώνες τους εθνικούς να παραμείνουμε Έλληνες Ορθόδοξοι Χριστιανοί στη γη των πατέρων μας, και γι’ αυτό πολεμήσαμε τον Άγγλο, το 1955-59, με αποτέλεσμα την εγκαθίδρυση της Κυπριακής Δημοκρατίας, ένα κράτος δύο κοινοτήτων, την ελληνικής και της τουρκικής.
Με τις γνωστές μεθόδους του διαίρει και βασίλευε οι Άγγλοι κατόρθωσαν να διχάσουν τις δύο κοινότητες και να επέλθει η μεταξύ τους ρήξη. Ως Κύπριοι αποτύχαμε να παραμείνουμε αυτό που ήμαστε, δυο εθνότητες, δυο θρησκείες στον ίδιο τόπο με κοινή πατρίδα. Ως Έλληνες Ορθόδοξοι Χριστιανοί αρχίσαμε να υποτιμούμε τα γνωρίσματά μας αυτά, όταν από τη Χούντα οδηγήθηκαν στα άκρα, άρα έπαψαν να είναι ο εαυτός τους και μετατράπηκαν σε σύμβολα φανατισμού και σοβινισμού.
Αποτυχημένοι ως Κύπριοι και ως Έλληνες Ορθόδοξοι Χριστιανοί ζήσαμε και το πραξικόπημα και την εισβολή με όλα τα επακόλουθα της βίας και της επιβολής στη ζωή μας ιδεών και καταστάσεων άγνωστων ως τότε. Σ’ αυτά να προστεθεί και η ένταξή μας στην Ευρώπη και προπάντων η ένταξη στην κυπριακή κοινωνία άπειρων ξένων, άλλων φυλών, εθνοτήτων, θρησκευμάτων, χρωμάτων, κουλτούρας, με δικαίωμα ύπαρξης και δικές μας υποχρεώσεις σεβασμού τους, και πολύ σωστά.
Όλα αυτά έχουν συνταράξει συθέμελα τις ρίζες και τα θεμέλιά μας, ιδιαίτερα την ψυχοσύνθεσή μας, τα ίδια τα οντολογικά χαρακτηριστικά μας. Γι’ αυτό και οι ανερμήνευτοι κάποτε τρόποι συμπεριφοράς μας.
Το να εμμείνουμε στο είναι μας είναι ανθρώπινο και θεμιτό. Θέλουμε να παραμείνουμε οι Έλληνες της Κύπρου, στο μέγιστο ποσοστό ορθόδοξοι χριστιανοί.
Και ενώ τούτο είναι θέμα παιδείας, η παιδεία μας μάλλον πορεύεται σε άλλες οδούς, ερωτοτροπεί περισσότερο με την τεχνολογία και την πρακτική της ζωής, παρά με τη ίδια της ύπαρξή μας, από μεταρρύθμιση σε μεταρρύθμιση και από πειραματισμό σε πειραματισμό, με τα παιδιά μας ανερμάτιστα να ιεραρχούν τις αξίες τους αποκομμένα από τις ρίζες τους, ή καθοδηγημένα από τα κόμματα, που έγιναν δάσκαλοι, παιδαγωγοί, οικογένειά τους.
Προς το παρόν τα πράγματα φαίνονται θολά, ενώ τρικυμίες και σοροκάδες αναμένονται εναγωνίως. Το μόνο που μένει είναι η πίστη στην εμμονή στο είναι, όπως φανερώθηκε γιγάντιο στο δημοψήφισμα του 2004.
Ο Ελληνικός Κυπριακός λαός δεν αποφασίζει να πεθάνει.
